Słowo Boże cytowane podczas modlitwy o wylanie Ducha Świętego:

Flp 3, 13-16

Rz 8, 31-37

Hbr 3, 12-14

 

TYDZIEŃ 8

Kościół – Twoja Wspólnota?

Trudno jest dokładnie określić, kiedy narodził się Kościół, czyli wspólnota wierzących. Kościół nie wziął się z próżni. Wokół Jezusa gromadzili się głównie Żydzi, a zatem przedstawiciele Ludu Bożego pierwszego przymierza.  Swoimi korzeniami Kościół sięga jednak jeszcze głębiej. Przecież Bóg jest wspólnotą Osób. Ojciec, Syn i Duch Święty to odrębne osoby, ale zjednoczone ze sobą w miłości w sposób doskonały i wieczny.  Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, stąd człowiek staje się pełnią, gdy tworzy wspólnotę miłości – najbardziej podstawową jest małżeństwo, ale nie tylko.

Początek wspólnoty Kościoła sięga więc Bożej wieczności.

W sensie historycznym Kościół powstawał przez dłuższy czas. Narodziny Kościoła to proces, w którym Jezus Chrystus gromadził wokół siebie uczniów, potem wybrał spośród nich Apostołów. Trzem z Nich – Janowi, Jakubowi i Piotrowi – Jezus, na osobności, dał się poznać jeszcze bliżej. Wśród tych trzech, Piotr otrzymał wyjątkową misję. Pan właśnie na nim zechciał oprzeć swój Kościół.

Jezus był ze swoimi uczniami. Oni Go słuchali i widzieli, jak żył – oto pełnia nauczania Jezusa. Na oczach uczniów umarł na Krzyżu, a potem przyszedł do nich po swoim Zmartwych­wstaniu. A gdy został wzięty do nieba, wraz z Ojcem zesłał im Ducha Świętego. Każda z tych chwil była potrzebna, by Kościół mógł zaistnieć.

Kościół się rozwinął i rozwija się nadal dzięki głoszeniu Dobrej Nowiny. Jego struktura jest ściśle związana ze sprawowaniem sakramentów.

Przez Chrzest osoby są włączane w wieczne życie Trójcy Świętej; są zanurzone w Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa oraz wszczepione w Kościół – Ciało Chrystusa.

Przez Bierzmowanie chrześcijanie otrzymują moc Ducha Świętego do służby w Kościele i świecie.

W Eucharystii przyjmujemy dar zbawienia ofiarowany nam w Krzyżu i Zmartwychwstaniu naszego Pana, karmimy się Jego Ciałem i Krwią; w Nim, z Nim i przez Niego stajemy jako dzieci blisko Niebieskiego Ojca.

Sakrament Pojednania i Pokuty to spotkanie, które pomaga nam przyjąć przebaczenie grzechów, zwłaszcza śmiertelnych.

Sakrament Chorych jest nam uzdrowieniem i umocnieniem w cierpieniach.

Małżeństwo włącza ludzką miłość mężczyzny i kobiety w miłość samego Boga.

A przez sakrament Święceń Kapłańskich Jezus zapewnia ciągłość swojej żywej obecności w Kościele.

Słowo Boże do codziennej modlitwy

ŚRODA – Mt 14,13-21 Jezus przyciąga do siebie tłumy. Troszczy się o tych ludzi, uzdrawia ich i naucza. Uczniowie zauważają problem – fakt, że te tłumy są głodne. Jezus mówi szokujące słowa: Wy dajcie im jeść. Uczniowie byli świadomi, że mają za mało: pięć chlebów i dwie ryby na pewno nie wystarczą. Głód tłumów, który dla uczniów był problemem, dla Jezusa staje się okazją do cudu.

Zauważ, że służba we wspólnocie uczniów to są problemy. Jednak jeśli przeżywa się je w wierze i w kontakcie z Jezusem, On może przemienić to, czego jest stanowczo za mało, w nadmiar. Porozmawiaj z Jezusem o tym, czego ci jeszcze brakuje, żeby podjąć się jakiejś służby we wspólnocie Kościoła. Zapytaj Go, czy jest coś, co możesz zrobić dla ludzi, o których On się troszczy.

CZWARTEK – Rdz 1,1-31 i 2,1-4 Przeczytaj, nie spiesząc się, początek Biblii. Zatrzymaj się nad tym, jak Bóg, krok po kroku stwarza świat i jak za każdym razem widział, że to, co stworzył było dobre. Zauważ, że człowiek, uczyniony na obraz i podobieństwo samego Boga, jest koroną stworzenia. To po szóstym dniu stwarzania, Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. Nie tylko dobre, ale bardzo dobre. Ten człowiek stworzony na obraz i podobieństwo to para – mężczyzna i kobieta, a pierwsze słowa, jakie Bóg do nich wypowiedział to: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną. Podziękuj Bogu za swoich rodziców, za własne życie, za powołanie do życia otwartego na inne osoby.

PIĄTEK – J 20,1-10 Piotr jest symbolem hierarchii. Uczeń, którego Jezus kochał, to symbol miłości. Przyjrzyj się im obu, biegnącym do puste­go grobu Jezusa. Miłość wyprzedza instytucję, pierwsza widzi pusty grób. Ale nie wchodzi do środka. Czeka na instytucję. Ewangelia mówi, że ów drugi uczeń ujrzał i uwierzył; nie wspomina o wierze Piotra. Jedną z cech Kościoła jest napię­cie pomiędzy miłością a instytucją. Miłość i prawdziwe chary­zmaty, potrafią poddać się rozeznaniu instytucji. Instytucja nadaje autorytet miłości. Miłość potrafi czekać przy pustym grobie. Wpatrując się w tę scenę, proś Ducha Świętego o wielką miłość do Kościoła. Przypomnij sobie chwile, gdy Kościół było ci najtrudniej kochać i powierz te sprawy Bożej miłości.

SOBOTA – Spotkanie z Maryją – J 1,19-2,12 W Ewangelii św. Jana, zaraz po prologu, jest opis pierwszego tygodnia publicznej działalności Jezusa. Ewangelista najpierw przytacza rozmowę Jana Chrzciciela z wysłannikami kapłanów jerozolimskich (1. dzień – J 1,19-28).

Nazajutrz Jan Chrzciciel po raz pierwszy zobaczył i wskazał na Jezusa (2. dzień – J 1,29-34).

Nazajutrz, w tym samym miejscu Jan zobaczył Jezusa, wska­zał na Niego i uczniowie za Nim poszli (3. dzień – J 1,35-42).

Nazajutrz Jezus poszedł do Galilei, gdzie spotkał Natanaela (4. dzień – J 1,43-51).

A następnie trzeciego dnia odbyło się wesele w Kanie Galilej­skiej, gdzie była Matka Jezusa i zaproszono na nie Jezusa i Jego uczniów (czyli 7. dzień! – J 2,1-12).

Na początku Biblii jest opis stworzenia – w SIEDEM dni – świata i człowieka Tutaj znajdu­jemy opis tworzenia – przez SIEDEM dni – wspólnoty uczniów. Tym razem zamiast odpo­czynku Boga po twórczej pracy, mamy wesele, na którym po raz pierwszy Jezus objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Ewangelista Jan porównuje tworzenie przez Jezusa wspólnoty Kościoła do Bożego dzieła stworze­nia. Objawienie się Jezusa to zupełnie nowy początek. Zaraz po weselu Jezus, Jego Matka, bracia i uczniowie udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni. Jezus, gdy już został rozpoznany jako Mesjasz, zabiera swoich uczniów do Maryi, by byli razem przez kilka dni. Jakby chciał pokazać swoje korzenie, to, co bardzo osobiste itd. Wejście do wspólnoty Kościoła, do tego Nowego Stworzenia, ma charakter bardzo osobistej więzi z Jezusem, Jego Matką, braćmi i innymi ucz­nia­mi. Dziękuj Jezusowi i Maryi za to, że jesteś w Kościele…

NIEDZIELA – Eucharystia ,Przez jedzenie produkty spożywcze stają się w jakimś stopniu nami – naszym ciałem. W ten sposób nawiązujemy najbliższą możliwą relację ze światem rzeczy. Prawo kanoniczne, gdy nawiązuje do współżycia małżeń­skiego, mówi o jego skonsu­mowaniu. Jest to głęboka meta­fora ukazująca największą możliwą bliskość między małżon­kami – ich jedność i płodność. Jednak w przypadku małżeń­stwa, konsumowanie, to jedynie metafora; tymczasem podczas Eucharystii, my naprawdę możemy skonsumować Ciało Jezusa Chrystusa. On chce dawać nam samego siebie i wiązać się z nami jeszcze ściślej niż mąż i żona w akcie małżeńskim. Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie… Dziś szczególnie przywitaj Jezusa, gdy przyjdzie do Ciebie w czasie Komunii Świętej.

PONIEDZIAŁEK – Łk 24,13-35 Uczniowie idący do Emaus mają za sobą kilka lat życia, które poświęcili Jezusowi. Naprawdę Mu zaufali, złożyli w Nim swoją nadzieję. Ten Jezus został zabity. Pojawiły się kobiety, które mówią, że On żyje. Ci dwaj uczniowie uciekają. Nie chcą się zawieść. Nie mogą znieść straty. Jezus przybliża się do nich jak wędrowiec, rozmawia z nimi, pozostaje nierozpoznany, choć ich serca są poruszone. Kiedy przymusili Wędrowca, by zjadł z nimi kolację – czyli gdy wprowadzili w życie to, czego Jezus ich nauczył – wtedy Jezus wykonał gest łamania chleba, po którym Go rozpoznali. Jezus zniknął, ale połamany chleb pozostał. Po tym spotkaniu ci dwaj uczniowie od razu wrócili do reszty wspólnoty.

W naszej wierze mogą być momenty Krzyża, chwile, a nawet dłuższe okresy, gdy Jezus zniknie nam z oczu. Kościół jednak cały czas sprawuje Eucharystię, czyli łamanie chleba. Opowiedz Jezusowi o tym, jak zawiodłeś się na Nim (jeśli tak się stało). Przypomnij sobie chwile, gdy Pan umacniał cię pod­czas Komunii św., przez wiarę i świadectwo innych chrze­ści­jan. Rozmawiaj z Jezusem, o tym, co dzieje się w twoim wnętrzu.

WTOREK – spotkanie Seminarium Odnowy Wiary Dziś, podczas modlitwy osobistej, przypomnij sobie jak najwięcej łask otrzymanych w minionym tygodniu. Uświadom też sobie, jak zmieniło się twoje patrzenie na Boga, siebie i wspólnotę Kościoła od początku Seminarium. Jeśli tego pragniesz, zatrzymaj się w postawie podziwu i uwielbienia. A może chcesz się przed Nim uniżyć? Poproś Ojca o łaskę wiary w taje­mnicę Kościoła.